I did it!

I did it!

Mijn dag begon gisterochtend met een grijs randje .Ik zat in de lobby te wachten waar ik om kwart over 8 opgehaald zou worden om naar de pier te gaa voor de geboekte snorkeltour. Nou ben ik er inmiddels van op de hoogte dat het woord “tijd” voor een Thai een relatief begrip is. Een half uur te laat is normaal, no big deal.

Om kwart over negen was er echter nog steeds niemand. Ik heb JJ gevraagd het desbetreffende bedrijf even te bellen.(dat kan zij een stuk gemakkelijker dan ik. JJ kreeg te horen dat ik niet op de lijst stond en dat ik maar een andere dag moest boeken. Hm.. JJ ging even overleggen met Chad. (hoofd staff) Ik heb nog nooit eerder een Thai echt boos zien worden want het is een heel beleefd volk. Chad ontstak echter in woede, temeer omdat ik de tour bij HEM had geboekt, en hij dat op z’n fatsoen trok. Then Chad really got upset. De telefoon werd opnieuw gepakt, er volgde wat over en weer geschreeuw en de hoorn werd neer gesmeten. Later hoorde ik van JJ dat de familie van Chad nogal wat in de melk te brokkelen heeft op dit eiland, er werden dus nog wat telefoontjes gepleegd en in no time kwam ereen taxi aangescheurd. Ik als een haas de taxi in, en we scheurde richting pier waar de boot lag aangemeerd.

Aangekomen bij de pier stond een gast me op te wachten met een motorbike. Noraal gesproken LOOP je over de pier naar de boot. In dit geval SCHEURDE we met die fokking motorbike over de pier, luid toetererd om mensen aan de kant te jagen. DIT MAG HELEMAAL NIET! Maar ja, we hadden haast..... Ik was al veel te laat tenslotte.

Aangekomen bij de boot werd ik aangestaard door zo’n 60 boze mensen die al zowat een uur op MIJ zaten te wachten. Beetje uitgelegd dat het niet mijn schuld was, en daarna was het oke, shit happens. Alle mensen zaten netjes op de bankjes te wachten tot we vertrokken. Ik word steeds brutaler en ben meteen doorgelopen naar de punt van de voorplecht, en ben daar lekker in m’n uppie gaan zitten, dus wie had het meest fantastische uitzicht.....Nou...Nou? It was like “Queen of the world”!

Het duurde uiteraard niet zo gek lang voor andere mensen beseften dat dat toch wel een erg mooi plekje was, daar op de voorplecht. Binnen de korste keren had ik dan ook een zeer multiculti gezelschap.Niet iedereen sprak Engels maar met handen en voeten kwamen we er allemaal uit. Gezellig zitten kleppen, ik had het prima naar m’n zin. Ook nog met een paar Fransen, Duitsers en Belgen zitten steggelen wie nou het beste hotel had op Koh Chang. Nou, ik dus! (maar dat vonden zij van hun hotel ook, haha).

Toch zijn er altijd wel mensen die denken te moeten zeuren. Een Duitser zat tegen me te mekkeren dat sommige mensen maar 600 Baht hadden betaald en hij 700. Hij vergat gemakshalve dat deze mensen op eigen gelegenheid naar de pier waren gekomen. Ook vond hij het belachelijk dat hij op de boot 20 Baht bij moest betalen voor het National Parc. Hallo, hoe denk je dat alles in stand gehouden wordt?!

De tocht naar het eerste eiland duurde een uurtje of wat, en was adembenemend. Maar toen kwam het gevreesde moment, de snorkels, duikbrillen en reddingvesten werden uitgereikt. M’n eerste snorkelervaring op Bali kwam naar boven en ik twijfelde weer. De eerste mensen lagen inmiddels al in het water, en ik stond daar nog steeds met m’n uitrusting in m’n handen. Gelukkig had deze boot een trapje, zodat ik niet het water in hoefde te springen. (daar ging het toen op Bali al mis) Dus, bril op m’n kop, snorkel in m’n muil en reddingvest dichtgegespt, en trappetje af. Deze keer was het een FATSOENLIJKE uitrusting, bril sloot prima af, mondstuk was heel, prima allemaal. Na enige tijd rondgedobberd te hebben besloot ik toch maar eens m’n hoofd onder water te steken Deze keer zwommen m'n lenzen niet uit m'n ogen omdat de bril indertijd NIET afsloot en het mondstuk toen meteen al wegdreef.

Er ging een nieuwe wereld voor me open! Mijn God, wat magisch! Zo mooi, ik kan niet verwoorden wat er door me heen ging. Het koraal, de vissen, in alle kleuren, soorten en maten, ik kon ze gewoon aanraken! Wat was DAT fantastisch! Normaal gesproken is deze zeikerd de eerste die het water uit rent als ze een visje ziet, maar ik kon e deze keer maar geen genoeg van krijgen.

Na een half uurtje snorkelen was het tijd voor lunch. Uiteraard bestond die hoofdzakelijk uit vis, dus ik heb maar overgeslagen. Ik had Pringles meegenomen omdat ik al zo’n vermoeden had, en ook om de vissen te voeren. 2 Thaise kleintjes van ongeveer dezelfde leeftijd als 2 van mijn eigen kleinkinderen zaten verlekkerd naar mijn chips te staren. Ik heb ze de bus Pringles aangeboden die dankbaar in ontvangst werd te genomen. Dat was van korte duur want hun moeder kwam al aangesprint om de bus weer terug te geven en excuses te maken. Ze sprak redelijk Engels, dus uitgelegd dat ze die bus niet gepakt hadden, maar dat ik die zelf aangeboden had. Toen was het oke. Je had die gezichtjes moeten zien. Wel 10 bussen Pringles waard! Op naar het volgende eiland!

Ken je de Oscar genomineerde film “The Beach” van Leonardo Dicaprio? Ja? Nou, dat eiland heb ik NIET gezien, haha. Deze film is opgenomen op Koh Phi Phi, en dat ligt een eindje uit de buurt. Dat is HET eiland voor Full Moon Party’s. “MIJN” eilandjes waren zeker zo mooi.
Wie had ooit kunnen denken dat deze ouwe muts nog eens op een Bounty eiland terecht zou komen? Ik in ieder geval zeker niet! Stukje varen en er kon weer naar hartelust gesnorkeld worden. Ik kan niet uitdrukken hoe ik daarvan genoten heb, woorden schieten tekort. Op het laatste eilandje zijn we aan wal gegaan om wat te drinken en zwemmen, daar viel verder niet veel te snorkelen, no underwaterworld. Bij terugkomst bleken een paar mensen expres aan boord gebleven te zijn om mijn fantastische plekje op de voorplecht in te pikken. Ze zaten me afwachtend aan te kijken om te zien of ik er wat van zou zeggen. As if i cared... Die boot is niet van mij en iedereen mag gaan zitten waar hij wil. Ik ben een trappetje hoger gegaan, en ben bij 2 Franse meisjes op het bovendek gaan zitten en een biertje gaan halen. (mijn derde deze vakantie)

Zitten op het dek met mijn rug tegen de stuurcabine, voetjes op de reling, inmiddels ondergaande zon en een biertje in mijn hand voelde ik me op dat moment de gelukkigste persoon op aarde. (waarschijnlijk was ik dat ook)

Bij terugkomst in het Hostel keek Chad me doordringend aan en vroeg argwanend: “Did you smoke something?” Er zat een grijns op m’n gezicht die er niet meer af ging, haha. Ik ben op Kirsten, een Nederlands meisje afgerend wat toevallig net binnen zat en heb haar omhelsd en een dikke kus gegeven. Het arme kind schrok zich dood. But she talked me into this! Vanwege haar goede ervaring een paar dagen eerder heb ik me over laten halen voor deze tour. Daar was ik nu ZO blij om!

De dag die begon met een grijs randje eindigde in een dag met een gouden randje. ’S Nachts zijn we nog naar het strand gegaan om het plankton te zien. Als alle lichten uit uit zijn, en het is stikdonker geeft het plankton licht. Werkelijk een magisch gezicht. Ik ben om een uur of 3 met het meest voldane gevoel ooit mijn bed ingerold...