Nighttrain
Door: HennieM
Blijf op de hoogte en volg Moi
01 December 2014 | Thailand, Ban Chaiyachet
Het is 02.00 uur ’s nachts en ik zit/lig in de nachttrein naar Chiang Mai. Inderdaad een hele belevenis. Van mij mogen ze hem houden, 1 keer maar nooit weer. Als ik graag in een koelcel wil slapen vraag ik dat wel aan de slager. Ik heb alles aangetrokkken wat ik zo snel in mijn tas kon vinden zonder hem helemaal leeg te moeten halen want daar is geen ruimte voor.
Toen ik de trein in stapte droeg ik een topje en een wijde losse harembroek. Nu draag ik een topje, een losse wijde harembroek, 2 paar sokken, t-shirt met lange mouwen en een jas. Ik lig niet meer alleen onder een deken, ben ook in mijn lakenzak gekropen. Als ik een slaapzak bij me had gehad had ie die ook aangetrokken. Het is buiten 29 graden en ik lig met een jas aan in bed. Niemand heeft me verteld dat het zo fokking koud in de trein zou zijn en zo zou tochen. Ik weet nu al dat we het vliegtuig terug pakken want ik ga echt niet meer met de trein
Al met al is het verbazingwekkend dat we de trein uberhaupt gehaald hebben. Ik had de receptie van het hostel gevraagd een taxi te bellen, maar dat deden ze niet. Ik kreeg het advies er op Main Road eentje aan te houden. Ik vond dit niet echt klantvriendelijk. Er werd wel een joch meegestuurd die mijn tas mee naar Main Road sleepte. DAT was dan weer wel service, heel lief. Aangekomen op Main Road (Was maar 5 minuten lopen) begreep ik waarom ze geen taxi wilden bellen. Die was toch niet gekomen want het was zo’n dikke spits dat hij daar een flinke tijd voor nodig gehad zou hebben.
Het joch hield op Main Road diverse taxi’s aan die ons niet naar het station wilde brengen. Uiteindelijk wilde er eentje ons wel meenemen met de meter off voor 200 Baht. Hij kreeg instructies van het joch van het hostel en we vertrokken. Mijn God, wat een drama, de spits in Bangkok, alles zit pot en potdicht en gaat met een slakkengang. We zijn om half 6 aan gereden naar het station waar de nachttrein naar Chiang Mai om 19.35 zou vertrekken. Het was stervensdruk en het ging tergend langzaam, maar we zouden het wel halen zei de chauffeur (denk ik, zijn engels was niet echt om over naar huis te schrijven.) Ik begon nattigheid te voelen toen ik zag dat we in de wijk Sathon zaten. De dame van de receptie had gezegd dat station Lamphon vlakbij was (ik weet dat ik het verkeerd schrijf maar ik lig in een bovenbed en ga niet weer naar beneden klimmen) en Sathon is niet echt vlakbij. En ja hoor, 10 minuten later bleek dat hij ons naar het verkeerde station gebracht had. Hij schrok er zelf ook van en begon in het Thais te ratelen. Hij bleef maar “beo, beo”roepen en ratelde maar door. Ik denk dat ie uit probeerde te leggen dat we dan maar beter een trein konden pakken omdat we compleet verkeerd zaten. MOOI NIET HE!
We hebben hem 400 Baht beloofd als hij ons alsnog naar het juiste station zou brengen, want voor de gevraagde 200 Baht was hij niet van plan de drukte weer in te duiken. Al een speer zijn we weer vertrokken, zo snel mogelijk deze keer. (voor zover mogelijk in de spits) Race tegen de klok! Gelukkig wist hij nogal goed de weg in Bangkok waardoor we een paar stukken af konden snijden. Hij werd nogal zenuwachtig, want het zou zijn schuld zijn als we de trein zouden missen,
HIJ had zitten slapen en ons naar het verkeerde station gebracht. Uiteindelijk heeft hij de meter maar aangezet, want die 400 Baht die hij zelf in z’n zak had willen steken had hij nooit kunnen verantwoorden aan zijn baas qua tijd en benzine. Uiteindelijk hadden we het goede station bereikt en zat ik zowat tegen het plafond van de stress. Waarschijnlijk lag het station op 5 minuten rijden van het Hostel, wij hebben er bijna 2 uur over gedaan. Van de 400 Baht maakte hij zelf maar 300 Baht omdat hij zich schaamde. Dat vond ik dan wel weer fair van hem. De meter stond op 65 Baht of zo, dus hij kon nog steeds 235 Baht in zijn eigen zak steken. Als een gek het station ingerend, waar bleek dat we nog op tijd waren. Joehoeeee!
Nu lach ik niet zo hard meer in m’n koelcel....
Ik verrek nog steeds van de kou. Jan ligt in het bovenbed aan de andere kant van het gangpad te snurken, dus die is gelukkig wel in slaap gevallen. Ik heb even geslapen maar ben wakker geworden van de kou, vandaar dat ik midden in de nacht lig te tikken. Dan schiet de tijd tenminste een beetje op. We arriveren rond 10.30 uur als het goed is. Dan gaan we een hotelletje zoeken, en ik denk dat ik de rest van de dag niet veel uit zal voeren want ik ben kapot.
We hebben vandaag Bangkok rondgesjouwd en hebben een tochtje over de Khlongs gedaan. Als je toerist bent wordt er automatisch aangenomen dat je de touristenboot wilt hebben. De eerste tul-tuk driver begon met een prijs van 1000 Baht PP. Mooie tocht over de rivier van een uur. Dikke neus 3 bier. De prijs zakte naar 700 Baht. Mooi niet, dat was niet wat we wilden. Jammer voor ons, we werden toch afgezet bij een privepier waar de prijs 800 Baht PP werd. Mooi niet!
We zijn gaan lopen, en lopen, en lopen. Geen hond die ons kon vertellen waar de pier voor de normale waterboot was. Zwaar irritant want we bleven in de buurt van de rivier dus het kon nooit ver zijn. Uiteindelijk kwamen we bij een park aan de waterkant waar een info standje stond. Bleken we 50 meter van de pier af te zijn. Voor 15 Baht PP hebben we de Thai waterboat gepakt die de Thai zelf ook nemen. Hutjemutje staand want hij zat propvol, maar ik vond het harstikke leuk. Na 2 haltes konden we zitten. Jan begon het al minder leuk vinden, want die zat net zoals mijn vader 10 jaar geleden zeeziek te worden.
Toentertijd zaten we op een toeristenboot waar we niet af konden zodat mijn vader zijn tijd uit moest zitten en overboord kotste, deze keer zijn we zo snel mogelijk uitgestapt. Net op tijd, want Jan zag zo ongeveer groen. Het had geen 5 minuten langer moeten duren.
We bleken in Chinatown te zijn uitgestapt en hebben ons vermaakt met een wandeling tussen talloze kraampjes waar geen einde aan kwam. Nergens een terrasje te bekennen dus we hebben uiteindelijk water gekocht bij de 7 eleven en zijn ergens op een trap gaan zitten. Kennelijk vonden ze dat een raar, want we trokken nogal bekijks. Aan de overkant van de straat waren 2 Thai de ramen van een groot en hoog hotel aan het wassen. Die hadden niet zo’n mooi electrisch bakje zoals bij ons, die zaten op de knoop van een lang touw, niet gezekerd, helemaal niks! Ze lieten zich steeds een stukje zakken, levensgevaarlijk. We hebben een tijdje zitten kijken, en ik heb een langskomende bedelaar een zak chips gegeven omdat ik geen kleingeld meer had. Hier nam hij dankbaar genoegen mee want die zak werd meteen opengegrist. Ik vond het wel vreemd dat hij Jan uitgebreid bedankte, want tenslotte had IK hem die chips gegeven. Ik zal wel te min zijn geweest, haha.
We hebben een taxi terug naar Khao San Road genomen want we waren allebei kapot. Daar nog even op een terrasje gezeten waar Jan alsnog even lekker gespuugd heeft, toen voelde hij zich beter. We hebben nog steeds geen passende korte broek en t-shirts voor hem kunnen vinden, Thai hebben geen kleding die berekend is op zijn omvang. We kijken straks wel in Chiang Mai.
Ik ga maar weer proberen wat te slapen, maar ik heb het zo koud.....
Toen ik de trein in stapte droeg ik een topje en een wijde losse harembroek. Nu draag ik een topje, een losse wijde harembroek, 2 paar sokken, t-shirt met lange mouwen en een jas. Ik lig niet meer alleen onder een deken, ben ook in mijn lakenzak gekropen. Als ik een slaapzak bij me had gehad had ie die ook aangetrokken. Het is buiten 29 graden en ik lig met een jas aan in bed. Niemand heeft me verteld dat het zo fokking koud in de trein zou zijn en zo zou tochen. Ik weet nu al dat we het vliegtuig terug pakken want ik ga echt niet meer met de trein
Al met al is het verbazingwekkend dat we de trein uberhaupt gehaald hebben. Ik had de receptie van het hostel gevraagd een taxi te bellen, maar dat deden ze niet. Ik kreeg het advies er op Main Road eentje aan te houden. Ik vond dit niet echt klantvriendelijk. Er werd wel een joch meegestuurd die mijn tas mee naar Main Road sleepte. DAT was dan weer wel service, heel lief. Aangekomen op Main Road (Was maar 5 minuten lopen) begreep ik waarom ze geen taxi wilden bellen. Die was toch niet gekomen want het was zo’n dikke spits dat hij daar een flinke tijd voor nodig gehad zou hebben.
Het joch hield op Main Road diverse taxi’s aan die ons niet naar het station wilde brengen. Uiteindelijk wilde er eentje ons wel meenemen met de meter off voor 200 Baht. Hij kreeg instructies van het joch van het hostel en we vertrokken. Mijn God, wat een drama, de spits in Bangkok, alles zit pot en potdicht en gaat met een slakkengang. We zijn om half 6 aan gereden naar het station waar de nachttrein naar Chiang Mai om 19.35 zou vertrekken. Het was stervensdruk en het ging tergend langzaam, maar we zouden het wel halen zei de chauffeur (denk ik, zijn engels was niet echt om over naar huis te schrijven.) Ik begon nattigheid te voelen toen ik zag dat we in de wijk Sathon zaten. De dame van de receptie had gezegd dat station Lamphon vlakbij was (ik weet dat ik het verkeerd schrijf maar ik lig in een bovenbed en ga niet weer naar beneden klimmen) en Sathon is niet echt vlakbij. En ja hoor, 10 minuten later bleek dat hij ons naar het verkeerde station gebracht had. Hij schrok er zelf ook van en begon in het Thais te ratelen. Hij bleef maar “beo, beo”roepen en ratelde maar door. Ik denk dat ie uit probeerde te leggen dat we dan maar beter een trein konden pakken omdat we compleet verkeerd zaten. MOOI NIET HE!
We hebben hem 400 Baht beloofd als hij ons alsnog naar het juiste station zou brengen, want voor de gevraagde 200 Baht was hij niet van plan de drukte weer in te duiken. Al een speer zijn we weer vertrokken, zo snel mogelijk deze keer. (voor zover mogelijk in de spits) Race tegen de klok! Gelukkig wist hij nogal goed de weg in Bangkok waardoor we een paar stukken af konden snijden. Hij werd nogal zenuwachtig, want het zou zijn schuld zijn als we de trein zouden missen,
HIJ had zitten slapen en ons naar het verkeerde station gebracht. Uiteindelijk heeft hij de meter maar aangezet, want die 400 Baht die hij zelf in z’n zak had willen steken had hij nooit kunnen verantwoorden aan zijn baas qua tijd en benzine. Uiteindelijk hadden we het goede station bereikt en zat ik zowat tegen het plafond van de stress. Waarschijnlijk lag het station op 5 minuten rijden van het Hostel, wij hebben er bijna 2 uur over gedaan. Van de 400 Baht maakte hij zelf maar 300 Baht omdat hij zich schaamde. Dat vond ik dan wel weer fair van hem. De meter stond op 65 Baht of zo, dus hij kon nog steeds 235 Baht in zijn eigen zak steken. Als een gek het station ingerend, waar bleek dat we nog op tijd waren. Joehoeeee!
Nu lach ik niet zo hard meer in m’n koelcel....
Ik verrek nog steeds van de kou. Jan ligt in het bovenbed aan de andere kant van het gangpad te snurken, dus die is gelukkig wel in slaap gevallen. Ik heb even geslapen maar ben wakker geworden van de kou, vandaar dat ik midden in de nacht lig te tikken. Dan schiet de tijd tenminste een beetje op. We arriveren rond 10.30 uur als het goed is. Dan gaan we een hotelletje zoeken, en ik denk dat ik de rest van de dag niet veel uit zal voeren want ik ben kapot.
We hebben vandaag Bangkok rondgesjouwd en hebben een tochtje over de Khlongs gedaan. Als je toerist bent wordt er automatisch aangenomen dat je de touristenboot wilt hebben. De eerste tul-tuk driver begon met een prijs van 1000 Baht PP. Mooie tocht over de rivier van een uur. Dikke neus 3 bier. De prijs zakte naar 700 Baht. Mooi niet, dat was niet wat we wilden. Jammer voor ons, we werden toch afgezet bij een privepier waar de prijs 800 Baht PP werd. Mooi niet!
We zijn gaan lopen, en lopen, en lopen. Geen hond die ons kon vertellen waar de pier voor de normale waterboot was. Zwaar irritant want we bleven in de buurt van de rivier dus het kon nooit ver zijn. Uiteindelijk kwamen we bij een park aan de waterkant waar een info standje stond. Bleken we 50 meter van de pier af te zijn. Voor 15 Baht PP hebben we de Thai waterboat gepakt die de Thai zelf ook nemen. Hutjemutje staand want hij zat propvol, maar ik vond het harstikke leuk. Na 2 haltes konden we zitten. Jan begon het al minder leuk vinden, want die zat net zoals mijn vader 10 jaar geleden zeeziek te worden.
Toentertijd zaten we op een toeristenboot waar we niet af konden zodat mijn vader zijn tijd uit moest zitten en overboord kotste, deze keer zijn we zo snel mogelijk uitgestapt. Net op tijd, want Jan zag zo ongeveer groen. Het had geen 5 minuten langer moeten duren.
We bleken in Chinatown te zijn uitgestapt en hebben ons vermaakt met een wandeling tussen talloze kraampjes waar geen einde aan kwam. Nergens een terrasje te bekennen dus we hebben uiteindelijk water gekocht bij de 7 eleven en zijn ergens op een trap gaan zitten. Kennelijk vonden ze dat een raar, want we trokken nogal bekijks. Aan de overkant van de straat waren 2 Thai de ramen van een groot en hoog hotel aan het wassen. Die hadden niet zo’n mooi electrisch bakje zoals bij ons, die zaten op de knoop van een lang touw, niet gezekerd, helemaal niks! Ze lieten zich steeds een stukje zakken, levensgevaarlijk. We hebben een tijdje zitten kijken, en ik heb een langskomende bedelaar een zak chips gegeven omdat ik geen kleingeld meer had. Hier nam hij dankbaar genoegen mee want die zak werd meteen opengegrist. Ik vond het wel vreemd dat hij Jan uitgebreid bedankte, want tenslotte had IK hem die chips gegeven. Ik zal wel te min zijn geweest, haha.
We hebben een taxi terug naar Khao San Road genomen want we waren allebei kapot. Daar nog even op een terrasje gezeten waar Jan alsnog even lekker gespuugd heeft, toen voelde hij zich beter. We hebben nog steeds geen passende korte broek en t-shirts voor hem kunnen vinden, Thai hebben geen kleding die berekend is op zijn omvang. We kijken straks wel in Chiang Mai.
Ik ga maar weer proberen wat te slapen, maar ik heb het zo koud.....
-
02 December 2014 - 22:28
Ed:
Wat een avonturen allemaal, kolere, wat is het leven hier dan saai! Trouwens, het is hier nu ook koud....... -
03 December 2014 - 07:13
John:
En zit je ondertussen weer in het zonnetje? Hier is het overdag net boven het vriespunt dus niet klagen zusje. Nog een fijne tijd daar. -
04 December 2014 - 00:25
Moi M:
Ga zelf maar eens in zo'n trein liggen. Alle kleren konden daarna in de was want alles stonk naar diesel. Ik zit nou te wachten op de zonsopkomst, en ga daarna een Thai cooking class doen. -
07 December 2014 - 23:47
Michel:
Leuke verhalen moeke, zo te horen verveel je je niet. ! tot snel x -
09 December 2014 - 11:50
John:
Hee zus, is je pen leeg. Mis je verhalen. -
09 December 2014 - 16:38
Zusje:
DAt zeg ik ook net!! Ik mis al een aantal dagen. Of is ze teveel aan het genieten?? -
09 December 2014 - 17:16
Moi M:
Ik ben terug op Koh Chang en zo druk met lamballen dat er niet veel te melden valt. Maxime en haar zus en vriendin zijn inmiddels hier gearriveerd, die zitten nou bij Lonely Beach en daar gaan we morgen ff op bezoek.Die kwamen van de Ferry en wisten niet meer waar wij zaten, en zonder wifi kun je ook niet ff kijken. Wel grappig dat wij net diezelfde middag ook op Lonely Beach zaten maar elkaar dus mis zijn gelopen. We gaan van de week nog wel een keer snorkelen want Jan heeft dat nog nooit gedaan en ik vind het fantastisch. Misschien heb ik daarna weer wat te melden, haha. Xx -
09 December 2014 - 17:16
Moi M:
Ik ben terug op Koh Chang en zo druk met lamballen dat er niet veel te melden valt. Maxime en haar zus en vriendin zijn inmiddels hier gearriveerd, die zitten nou bij Lonely Beach en daar gaan we morgen ff op bezoek.Die kwamen van de Ferry en wisten niet meer waar wij zaten, en zonder wifi kun je ook niet ff kijken. Wel grappig dat wij net diezelfde middag ook op Lonely Beach zaten maar elkaar dus mis zijn gelopen. We gaan van de week nog wel een keer snorkelen want Jan heeft dat nog nooit gedaan en ik vind het fantastisch. Misschien heb ik daarna weer wat te melden, haha. Xx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
